uurtarief

Ik las onlangs in een magazine van de SER een mooi artikel waarin werd gepleit voor meer zekerheid voor flexwerkers. Helaas een beetje ‘á la oude economie’. Wederom. Volgt u mij al wat langer, dan weet u dat ik een uitgesproken mening heb als het gaat om afbakeningen voor uitzendkrachten en zzp’ers. Hierover schreef ik al eerder. Ik blijf het frappant vinden dat men in de huidige diensteneconomie en arbeidsmarkt naar de overheid wijst. We leven niet meer in een economie waarin de publieke sector overheerst. Vandaag de dag is privatisering doorgeslagen naar het individuele ondernemerschap van de zzp’er. Slechts vanwege naleving van wetten en regels zijn we nog verbonden aan de overheid. Maar waar een wet is, is een maas waarop het bedrijfsleven zal varen. Geloof me, de oplossing ligt niet in Den Haag.

Heeft u zich wel eens afgevraagd of de juiste mensen de maatregelen bedenken? Conservatieve bijna-gepensioneerden die financieel binnen zijn en dan praten over ‘minder verdienen’. Managers bij inkoop die eigen targets veilig stellen door onnadenkend snijden. Onverantwoorde korte termijn visies.

Flexibel is een keus

Een groot deel kiest voor de flexibele arbeidsrelatie, volgens SER. Het overgrote deel is bewust flexwerker. Dat denk ik ook, echter ontbreekt het vele aan de juiste instelling. En misschien wel omdat ze in een arbeidscultuur groeien waarin het plaatje constant op verkeerde wijze wordt voorgehouden. Vooral als het gaat om bepaalde zekerheden. Een gunstiger klimaat voor hypotheek, arbeidsongeschiktheid en pensioen, daar kan ik me in vinden. Daar wordt de zzp’er inderdaad wel een beetje gestraft voor zijn flexibele instelling.

Bewust voor flexibiliteit kiezen houdt in dat je kiest voor een vorm van ondernemerschap. In welk jasje dan ook, uitzendkracht of zzp’er, je weet dat er altijd een tijdelijke aard aan iedere klus zit. Vooruit denken is dan extra belangrijk. Ergo, onderhandelen. Als je dat niet doet, is het je eigen keuze. Je kunt slechts naar jezelf wijzen in plaats van naar andere partijen als je zekerheid wankelt.

Als er iets moet veranderen, begint men altijd over fiscaal stimuleren, langere tijdelijke contracten en scholingspotjes. Daar hebben we ze weer, de oude economie tactieken. Additionele zekerheid moet je niet bieden in de vorm van nog meer verstikkende collectieven. Regels en administratieve rompslomp hebben we al genoeg; niet effectief, niet efficiënt. De flexwerker moet simpelweg een eerlijke prijs voor zijn werk krijgen. Vergeet niet, ook de intercedent of broker speelt hier een grote rol in.

Toeslag is geen opslag

Het zit ‘m dus in uurtarief? Ja! Zelf reguleren van risico’s en zekerheden. Het tijdelijke werkloosheidsrisico mag best doorberekend worden. Zo ken ik bijvoorbeeld zzp’ers die werken met een regressief tarief, waarbij het draait om ‘commitment’. Wanneer je als klant bereid bent je langer vast te leggen aan een samenwerking gaat de prijs omlaag. Wil je elke maand kunnen opzeggen, betekent dat een risico voor de flexwerker. In zijn planning kan hij zich niet toeleggen op ander werk, maar hij krijgt ook geen zekerheid voor een afgesproken periode. Een risicotoeslag is het gevolg. Fair toch?!

Scholingstoelage

Natuurlijk mag daar een vereiste tegenover staan in de zin van bijscholen, zelfontplooiing en op de hoogte blijven van de nieuwste ontwikkelingen en trends. Opleidingen is eigen verantwoordelijkheid. Niks potjes, fondsen of subsidies. Zelf investeren, dat hoort ook thuis in het tarief. Voor de werkgever wel zo overzichtelijk. Geen afdrachten en geen sprake van ongelijke verdeling in het opleiden van werknemers.

Lesje tarifering, misschien is dat wel wat de zzp’er nodig heeft. En een goede uitlener die met alle kostenposten meegenomen de arbeidskracht het juiste tariefadvies weet te geven. Een intermediair die zich niet alleen buigt over de hoogte van het uurloon, maar die HR een risico en verantwoordelijkheid reducerend totaalpakket weet te verkopen. Booming business!