Geen categorie

Ik merk bij veel van mijn vrienden en relaties een soort schroom om geld uit te geven, zowel privé als zakelijk. Dat lijkt dezer dagen de algemene tendens. Een dodelijke ontwikkeling.

Volgens mij is juist nú het moment om als bedrijf te investeren. De kosten voor veel dingen zijn lager dan de afgelopen jaren (vooral mensen). Hierdoor kan men veranderingen doorvoeren die vroeger te duur waren.

Voorbeeld: een grote inlener van tijdelijk IT personeel heeft vrijwel alle externen eruit gegooid. Niet omdat de behoefte aan verandering wegviel, maar vanwege kostenreductie. Veranderingen komen tot stilstand en er ontstaat een ‘competitive disadvantage’; de rommel wordt alleen maar groter. Nu, zes maanden na de buitengewoon drastische opruiming van externen, is de prijs van de gemiddelde externe met 20% tot 25% gedaald. Alleen al om die reden is het interessant om dingen juist weer op te starten.

Maar dat is niet de enige reden waarom men eigenlijk weer geld uit moet geven. Geld moet rollen! Rolt het niet, wordt er niets verdiend. Wanneer er niets verdiend wordt, gaat het steeds slechter. Willen de banken echt de economie stimuleren? Dan zouden ze, naast een beetje normaal kredietbeleid, gewoon moeten knallen op hun IT vernieuwing.

Mijn commentaar richting de banken en verzekeraars is dat ze nu eens echt haast maken met hun vernieuwing. Ze moeten starten met het uitgeven van geld; investeren om zichzelf te verbeteren.

Niet alleen bedrijven, ook de consumenten houden de hand op de knip. Ze zijn bang gemaakt door “Harry Potter uit Den Haag” om vooral niet te consumeren. Ze maken zich zorgen over de mate van hoe en op welke wijze de overheid hen te pakken gaat nemen. Toptarief, aftrek hypotheekrente, beperking van tophypotheek, enzovoorts. Mensen maken zich (terecht) zorgen en gaan dan (terecht) sparen.

Dus het herstellen van het consumentenvertrouwen moet dus gedreven worden door de komst van banen, zodat mensen zich minder zorgen maken.

Gewoon een mail die ik mocht ontvangen, van Martin Jansen….

Hadie Arjen,

Ik dacht laat ik voor ik mijn vriend Van Berkum tref zijn blog nog even checken en ziedaar: ik heb wat gemist! Je bent toch aardig ‘prolific’, om de 3 of 4 dagen is toch een aardige prestatie.

Ja, ja… pleiten pleit voor de terugkeer van moraliteit als onderdeel van het kredietproces! (je blog van afgelopen zaterdag). Misschien ook niet onzinnig voor een heleboel andere processen, maar of ik het helemaal met je eens ben weet ik niet. Granted, enerzijds vereist het beoordelen van die moraliteit enige ervaring. En begrip van de markt van de klant: hé, zullen we dat idee maar gewoon als ‘the best idea since sliced bread’ gaan verkopen aan meer dan alleen financiële instellingen?! 🙂

Ik nam een jaar of twee geleden eindelijk eens de tijd om “Zen and the Art of Motorcycle Maintenance” te lezen, een verjaardagscadeautje van mijn vrouw van een paar jaar ervoor. Over jezelf zoeken, kwijtraken en weer vinden, over de nobele wetenschap/kunst van de retorica en over motoronderhoud als metafoor voor kwaliteitsdenken. Wat mij onder meer is bijgebleven is de constatering dat iedereen eigenlijk een ingebouwde ‘kompas’ of intuïtie, een ‘eerste indruk zintuig’, heeft voor wat ‘deugt’ en wat niet. Of iets of iemand klopt of niet. Voor inherente kwaliteit.

Enerzijds denk ik dat ons huidige maatschappelijke waardensysteem en ons huidige onderwijssysteem die intuïtie ondermijnen. Anderzijds denk ik dat zij zo aangeboren is, dat het heel goed mogelijk om haar te reactiveren. Jij en ik weten dat spreadsheet risk management bij kredietbeoordeling is ontstaan vanuit compliance vereisten en ‘the likes’. Wat je vraagt is dat bestuurders weer meer leren vertrouwen op de vakkennis, ervaring en intuïtie van hun professionals; én (spreadsheets, ambtenaren in strakke pakjes) én (een niet te vangen begrip als moraliteit mee laten wegen in de beoordeling) werkt immers niet, als in de hiërarchie de harde rekenmodellen niet aan gewicht inboeten. Dan vraag je nogal wat en ik zou benieuwd zijn naar bijvoorbeeld de wegingsfactoren en de gemotiveerdheid van professionals wiens, terechte, heilige geloof in een idee nèt niet de doorslag geeft.

En toch: ja, die intuïtie wordt mede gevormd door branche ervaring, maar zeker niet alleen of misschien zelfs niet noodzakelijkerwijs daardoor. Een schijnbaar goed, gloedvol en gepassioneerd verhaal kunnen doorzien voor de authenticiteitloze marketingtruc die het is, lukt bijvoorbeeld ook als je intuïtief goed de lichaamstaal en non-verbale communicatie van de verteller kunt ‘lezen’. Of misschien al als je veel verstand hebt van marketing of verhalen vertellen.

Ik volg je pleidooi volledig, maar ik zou het een klein zetje in een andere richting willen geven: moet de menselijke maat niet terugkeren in een heleboel dingen? Als een ondernemer, in moeilijke of in minder moeilijke tijden, voor financiering moet aankloppen bij een bank, moet hij dat bijvoorbeeld zo tijdig mogelijk doen. De bank mag en moet namelijk de tijd nemen om de aanvraag op basis van een aantal criteria en met inbreng van diverse disciplines, zo compleet mogelijk door te lichten. Met oog voor geldende risicotoleranties, maar ook met oog voor een aantal zaken die nu in de hiërarchie een te ondergeschikte rol spelen. Geen ambtelijke toepassing van modellen en spreadsheets, maar ‘liefde’ en aandacht voor een proces dat, in zowel een herstellende economie als in een economie die draait als een zonnetje, een machtige motor kan zijn achter onze concurrentiepositie.

En ‘while we’re at it’, zullen we daarop dan in het vervolg sowieso onze leiders, n’importe in welke bedrijfstak, maar eens de maat nemen? Hoe hoog worden – naast efficiëntie en effectiviteit – creativiteit, intuïtie, talenten en passie gewaardeerd en hoe is Human Resources Management erop ingericht om deze waarden te ondersteunen en gericht te helpen ontwikkelen? Spreek je later!

Ik moet mijn vriend Martin bedanken! Dit is geweldig!

Onlangs een ontzettend leuk rapport bij een klant afgeleverd. We hebben een aantal resources gewoon eens goed bekeken. ‘Wat doet iemand nu echt’ was waarschijnlijk een mooie titel voor het onderzoek geweest. We hebben het maar gewoon ‘onderzoek externen’ genoemd…

Op basis van een cv, een inkooporder en een analyse van de werkzaamheden op de werkvloer hebben we een mooie mix aan externe resources bezien. En dat er boeiende constateringen uitkwamen, waar het management zich een hoedje van schrok, moge denk ik duidelijk zijn…

Wat dacht u hiervan: meer dan 50% van alle ingehuurde resources is een senior. Is de medewerker het ook echt? Of is het etiket erop geplakt, om een beter tarief te kunnen realiseren? Volgens ons verkoopt men helaas nogal eens een eigenlijke medior voor een senior…

Nog zo’n uitkomst bij deze relatie: meer dan de helft van de resources was al langer dan twaalf maanden binnen, daarvan een aanzienlijk deel langer dan achttien maanden. Ik stelde de vraag over ketenaansprakelijkheid en ZZP’ers (u weet wel, een ZZP’er mag maar een beperkt aantal uren voor één klant werken). Toen werd het heel erg stil aan tafel…

Nog zo’n boeiende die we tegenkwamen: inhurende managers hadden totaal geen interesse in de leverancier en zagen geen toegevoegde waarde. Dat herken ik wel. In veel gevallen zoekt men toch eerder naar een goeie vent dan naar een goeie tent. ‘Bodyshopping’ noemen we dat…

U mag best weten, dat het rapport bij de klant insloeg als een bom. Zeker ook omdat, zonder dat ik het wist, een andere partij, al een paar weken ervoor een vernietigende analyse had binnengebracht over de kosten voor externen binnen deze organisatie.

Dan volgt het oplossen. Per resource kijken wat iemand doet en wat zijn/haar werkzaamheden nu echt zijn. Doe dit op een slimme manier, met die bevindingen richting de leveranciers. En dan niet alleen maar hakken, integendeel! Juist simpelweg kijken waar een win-winsituatie schuilt.

Soms laten, soms geven en soms verlengen tegen lager tarief voor langere duur. En dit spel zorgvuldig per resource uitvoeren Stapje voor stapje.

Deze keer wat gedachtespinsels. Ik heb mijn mening er nog niet helemaal over gevormd. Deze keer zet ik gewoon ‘s een aantal dingen in mijn hoofd rond eenzelfde thema op een rij. Laten we eens brainstormen over de organisatie van de toekomst.

Idee 1:
Waarom zijn er zo weinig bedrijven die een Chief Customer Officer (CCO) hebben? Iemand in de Executive Board die verantwoordelijk is voor KLANTEN! Ik snap dat er divisies zijn, ‘profit centers’ en ga zo maar door. Maar waar is de klant bij het gemiddelde bestuur nou eigenlijk gebleven?

Idee 2:
Waarom zijn er zo weinig bedrijven die een Chief Human Resources Officer (CHR) hebben? Een verantwoordelijke voor HR in de ‘board’? Natuurlijk roepen er velen dan dat deze persoon er al is. En wel in de vorm van de HR chef, die aan de CEO rapporteert. Maar is dat een stem, bij de CEO? Een échte stem in het bestuur? Ik ken er veel te weinig.

Idee 3:
Waarom is een bedrijf niet ingericht om de belanghebbenden heen? Om de aandeelhouders, medewerkers, klanten en de ons omringende wereld? Ik weet niet of het zou werken, maar het lijkt me een zeer interessant experiment.

Ik worstel met de drie bovenstaande concepten. Natuurlijk begrijp ik dat het huidige organisatiemodel van veel bedrijven klopt. Maar moet het niet toch anders?

Zo ben ik, zoals zo velen, erg onder de indruk van Google. Daarom drie citaten uit hun ‘corporate culture’:

“You can make money without doing evil.”

“You can be serious without a suit.”

“Work should be challenging and the challenge should be fun.”

Geweldig. Knap. Ik geloof ook echt dat dit klopt. Natuurlijk moet er rendement behaald worden. Maar zoals ik al eerder sprak in mijn blog over winst; ik geloof dat geïnspireerde en gepassioneerde mensen een hoger rendement kunnen en willen realiseren voor hun bedrijf. Een onderneming met gedemotiveerde en murw geslagen loonslaven in een angstcultuur…

Maar goed, ik worstel nog even rustig verder. Doet u mee..?